داستان چنگیزخان مغول و شاهین

یک روز صبح، چنگیزخان مغول و درباریانش برای شکار بیرونرفتند. همراهانش تیرو کمانشان را برداشتند و چنگیزخان شاهین محبوبش را روی ساعدشنشاند. شاهین از هر پیکانی دقیق تر و بهتر بود، چرا که می توانست در آسمان بالابرود و آنچه را ببیند که انسان نمی دید.
آن روز با وجود تمام شور و هیجان گروه،شکاری نکردند. چنگیزخان مایوس به اردو برگشت، اما برای آنکه ناکامی اش باعث تضعیفروحیه ی همراهانش نشود، از گروه جدا شد و تصمیم گرفت تنها قدم بزند.
بیشتر از حد در جنگل مانده بودند ونزدیک بود خان از خستگی و تشنگی از پا در بیاید. گرمای تابستان تمام جویبارها راخشکانده بود و آبی پیدا نمی کرد، تا اینکه رگه ی آبی دید که از روی سنگی جاری بود.خان شاهین را از روی بازویش بر زمین گذاشت و جام نقره ی کوچکش را که همیشه همراهش بود،برداشت. پرشدن جام مدت زیادی طول کشید، اما وقتی می خواست آن را به لبش نزدیک کند،شاهین بال زد و جام را از دست او بیرون انداخت.
چنگیز خان خشمگین شد، اما شاهین حیوانمحبوبش بود، شاید او هم تشنه اش بود. جام را برداشت، خاک را از آن زدود و دوبارهپر کرد.
اما جام تا نیمه پر نشده بود که شاهیندوباره آن را پرت کرد و آبش را بیرون ریخت. چنگیزخان حیوانش را دوست داشت، اما میدانست نباید بگذارد کسی به هیچ شکلی به او بی احترامی کند، چرا که اگر کسی از دوراین صحنه را می دید، بعد به سربازانش می گفت که فاتح کبیر نمی تواند یک پرنده یساده را مهار کند.
این بار شمشیر از غلاف بیرون کشید، جامرا برداشت و شروع کرد به پر کردن آن. یک چشمش را به آب دوخته بود و دیگری را بهشاهین. همین که جام پر شد و می خواست آن را بنوشد، شاهین دوباره بال زد و به طرفاو حمله آورد. چنگیزخان با یک ضربه ی دقیق سینه ی شاهین را شکافت.
ولی دیگرجریان آب خشک شده بود. چنگیزخانکه مصمم بود به هر شکلی آب را بنوشد، از صخره بالا رفت تا سرچشمه را پیدا کند. امادر کمال تعجب متوجه شد که آن بالا برکه ی آب کوچکی است و وسط آن، یکی از سمی ترینمارهای منطقه مرده است. اگر از آب خورده بود، دیگر در میان زندگان نبود. خان شاهینمرده اش را در آغوش گرفت و به اردوگاه برگشت. دستور داد مجسمه ی زرینی از این پرندهبسازند و روی یکی از بال هایش حک کنند:
یک دوست، حتی وقتی کاری می کند که دوستندارید، هنوز دوست شماست.
و بر بال دیگرش نوشتند:
هر عمل از روی خشم، محکوم به شکست است