شاخ و شمشاد

آورده اند که: «جوانی شاخ شمشادی که زمان ازدواجش رسیده بود وبلکه طبق معمول امروزه زمانی ناچیز به مقدار چند دهه از آن گذشته بود،بالاخره با اصرار کسان دیگر به خواستگاری رفت؛ اما در مراسم خواستگاریمجبور شد در مقابل سوءالات خانواده دختر که از او در مورد خانه و ماشینو... می پرسیدند صدها «نه» بر زبان براند. بالاخره خانواده عروس به اوگفتند: تو بااین همه نه ها برای چه به خواستگاری آمدی؟ پیر پسر پاسخ داد:همسایه ای داشتیم که کلیه هایش ناسالم بود، پس یک کلیه خرید به پانصد هزارتومان و من الان دو کلیه سالم دارم، این یک میلیون. دوستی داشتم یک چشممصنوعی خرید به یک میلیون تومان، من دو چشم سالم دارم که دو میلیون ارزشدارد و همین طور ثروت خود را تا صد میلیون تومان برآورد کرد؛ البته بهقیمت تعاونی. سرانجام خانواده عروس که منطقی بودند، سخنانش را پذیرفتند واو را به غلامی قبول کردند.» قسمت آخر را برای این که داستان به سبکسریاهای تلویزیونی پایان خوشی داشته باشد، نوشتم و گرنه کو آدم منطقی؟

ما همیشه کمبودهای خود را می بینیم و به امکانات واستعدادهامان توجه نداریم؛ به عبارت دیگر، همیشه نیمه خالی لیوان را میبینیم نه نیمه پُر آن را در حالی که با کمی تلاش و کوشش و در سایه شناختاستعدادها، علائق و امکانات موجود خود می توانیم آینده ای روشن بسازیم. بیآن که وقت و انرژی و نیروی خود را بیهوده صرف فحش و ناسزاگویی به زمانه وبخت بد خود کنیم یا در حسرت زندگی دیگران بسوزیم. شاید بی جهت نگفته اندکه:

شکر نعمت نعمتت افزون کند

کفر نعمت از کَفَت بیرون کند

زیرا انسان با رسیدن به مقام شکر واقعی اقدام به شناخت نعمتهای موجود می کند و ضمن ستایش خداوند در استفاده بهینه از آن ها می کوشد؛و همین استفاده درست به پیدایش نعمت های فراوان دیگر می انجامد؛ اما کفر وناسزاگویی به زمین و زمان عاقبتی جز هدر دادن نیروها و امکانات واستعدادهای موجود ندارد و راه کمال انسان را سد می کند.